کاپیتان نـــامقبول، التیام‌دهنده بـــیمار
 |
ماندن یا نماندن رونالدو قطعاً در کیفیت بازار نقل و انتقالاتی یوونتوس در تابستان تأثیرگذار خواهد بود. وداع او با بانوی‌پیر یعنی به دست آوردن یک گنج برای ترمیم‌های اساسی در تیم و کشیدن دستی اثرگذار بر پست‌های مختلف آن. این نقشه گنج اگر با چند فروش دیگر دورچین شود، خوراک نهایی می‌تواند لقمه‌ای لذیذ، نیروبخش و دست‌کم روی کاغذ به غایت امیدوارکننده باشد.
اما اگر ناگهان مهمان این خوان گسترده شدیم باید از کجا شروع کنیم؟ می‌دانم احتمالاً بسیاری از ما در حالی که همچنان یک چشم‌مان به کمربند شل‌شده میانی تیم است اما ناخوداگاه به یاد یکی از مطالبات دردمندانه‌مان می‌افتیم و نیم‌نگاهی به احوالات ناخوشِ فول‌بک‌هایمان خواهیم انداخت. جایی که بیش از هر نامِ دیگر «الکس ساندرو» برایمان تداعی می‌شود.
اگر کوادرادو و دنیلو در سمت راست پشت‌مان را گرم و سرمان را بالا نگه داشته‌اند اما در سمت چپ ساندرو هرگز برای ما گزینه‌ای معتبر و بازیکنی درخشان نبوده است. هرچند او روزهای نسبتاً خوب در یووه کم نداشته اما آنطور که بتوان با آرامش‌خاطر از او و سمت چپ دفاعی یووه صحبت کرد، دریغ که نبوده است.
دیگر گزینه در دسترس این فصل یووه برای این پست؛ جانلوکا فرابوتا نیز صرفاً یک جایگزین از سر ناچاری بوده و هرچند به خاطر جوان بودن نمی‌توان از او انتظار زیادتری داشت اما التیام‌بخشِ چپِ یووه، دست‌کم آنطور که توقع می‌رود نبوده است. حتی تلاش و تمهیدِ اخیر پیرلو برای به کار گرفتن فدریکو برناردسکی در این پست نیز هرچند واکنش‌های مثبت اندکی را در پی داشته اما بعید است باعث ساخته شدن یک زامبروتای جدید از این بازیکنِ به هدر رفته شود؛ چه‌آنکه شبیه‌سازی تغییر ماندگار و تاریخیِ لیپی توسط پیرلو و با بازیگریِ «کینگ فده» نیز شاید یک بازسازیِ موفق از کار درنیاید.
ساندرو که بی‌تردید یکی از تاریک‌ترین فصول حضور در یوونتوس را سپری می‌کند هنوز نتوانسته همان کیفیت متوسط و گاهی خوب خود را پس از رهایی از بند مصدومیت و بهبودی‌اش از کرونا دوباره به نمایش بگذارد تا عدم بالانس سمت راست با چپ به وضوح در حرکات تاکتیکی تیم عیان شود.
ساندرویِ 30 ساله اگرچه تا پیش از سربرآوردن کووید، موردنظر برخی از بزرگان اروپا از جمله منچسترسیتی، منچستر یونایتد و پاری‌سن‌ژرمن بود و حتی حاضر به پرداخت مبلغ 50 الی 60 میلیون یورو برای او هم شده بودند. با این حال این روزها با برخی از تخمین‌های ترانسفرینگ 28 میلیون یورو قیمت‌گذاری شده که البته بعید است بتواند با مبلغی بیش از 25 میلیون یورو برای باشگاهی دیگر جذبه ایجاد کند.
او با اینکه هنوز دو سال دیگر از قرارداد پنج‌ساله‌اش با یوونتوس باقی‌مانده اما در ششمین فصل حضورش در جمع بیانکونری، در پایین‌ترین سطح محبوبیت و مقبولیت در تورین قرار داد و این به هیچ عنوان برازنده بازیکنی که گهگاه به ناچار مفتخر به بستن بازوبند کاپیتانی غول‌های سیاه و سیپدپوشِ ایتالیا می‌شود نیست.
الکس حتی کمتر از سوی تیته (سرمربی برزیل) نیز به عنوان گزینه‌ای قابل‌اتکا دعوت و یا حتی به بازی گرفته نمی‌شود. او که پس از پیوستن به یووه در سال 2015 بازی‌هایش بیشتر دیده شد، در سالهایی مبدل به دفاع‌چپ ثابت سلسائو نیز شد تا تعداد بازی‌های ملی‌اش از 6 به 23 ارتقاء پیدا کند. بازیکنی که روزی با 26 میلیون یورو از قاتلِ این فصل یوونتوس؛ «پورتو» به جمع فرزندانِ بانوی‌پیر پیوست امروز یکی از گزینه‌های محتمل برای خروجِ تابستانی از این باشگاه است.
اما مهم‌تر از رفتن او انتخاب گزینه‌ای است که از او بهتر باشد؛ فرآیندی که در صورت عدم برنامه‌ریزی و تحققش هیچ عایدی برای سمتِ چپ دفاعی تیم نخواهد داشت. باید دید آیا آنطور که رسانه‌ها گمانه‌زنی‌هایشان را آغاز کرده‌اند، آلترناتیو ساندرو از برگامو خواهد آمد یا لندن؟ ! رابین گوسنسِ آلمانی یا امرسون پالمیریِ موردِ نظر فابیو پاراتیچی؟ با اینکه برخی از رسانه‌ها، چپ‌های 26 ساله آتالانتا یا چلسی را بازیکنانی فراتر از الکس ساندرو در بهترین کیفیتش نمی‌دانند اما نمی‌توان این واقعیت را نیز نادیده گرفت که بعید است با مخاطرات اقتصادی و نیازمندی‌های فوری تیم، بتوانیم رویای جذب بازیکنِ دیگری را برای این پست در سر بپرورانیم.
ارسالی از : حامد وحیدی / جامعه ی مجازی هواداران باشگاه یوونتوس در ایران
